Πολλές φορές οι γονείς εκφράζουν απορίες για συμπεριφορές, συναισθήματα και σκέψεις των παιδιών τους.
Η παιδική ηλικία δεν είναι μία μικρογραφία της ενήλικης ζωής, όπως πίστευαν παλαιότερα.
Κάθε ηλικιακή περίοδος έχει τα δικά της ψυχικά και οργανικά χαρακτηριστικά.
Τείνουμε συχνά λοιπόν, να ξεχνούμε τις ιδιαιτερότητες όταν έχουμε να κάνουμε με μία «ανεξήγητη» συμπεριφορά του παιδιού.
Γιατί το παιδί γίνεται επιθετικό;
Γιατί κατουριέται πάνω του;
Τι είναι αυτό που το κάνει να φέρεται αλλιώς στο σπίτι και αλλιώς στο σχολείο;
Γιατί λέει ψέμματα;
Ζηλεύει το αδερφάκι του, πώς μπορεί να αισθανθεί περισσότερο ασφαλές;
Γιατί είναι άτακτο;
Μήπως δεν θέλει να πάει σχολείο;
Γιατί κλείνεται στον εαυτό του και περιμένει από τα άλλα παιδάκια να κάνουν το πρώτο βήμα επαφής;
Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα μας έρχονται συχνά από τους γονείς.
Ως σήμερα, ο τρόπος επίλυσης αυτών των αποριών και της αμηχανίας των γονιών γινόταν, και γίνεται συνήθως μέσω της συμβουλευτικής μεθόδου από ψυχολόγους ιδιωτικών σχολείων ή τις δημόσιες «σχολές γονέων».
Σπανιότερες είναι οι παρεμβάσεις που αποσκοπούν στην ψυχική ανάπτυξη των ίδιων των γονέων, προκειμένου αυτοί να ανταπεξέρχονται περισσότερο αποτελεσματικά μέσα στην οικογένεια. Σ’αυτές, οι γονείς μοιράζονται τις γονεϊκές εμπειρίες τους και συζητούν για να κατανοήσουν συμπεριφορές των παιδιών τους αλλά και να βρουν τον καταλληλότερο τρόπο αντιμετώπισης των δυσκολιών.
Η Δραματοθεραπευτική μέθοδος προσφέρει την ευκαιρία της κατανόησης του ψυχισμού του παιδιού από τον γονέα μέσα από το ίδιο το βίωμα.
Οι βιωματικές προσεγγίσεις κερδίζουν έδαφος ολοένα και περισσότερο μέσα στη θεραπεία, στην εκπαίδευση και σε άλλες κοινωνικές δραστηριότητες, γιατί κατανοούμε καλύτερα, μαθαίνουμε καλύτερα και αισθανόμαστε περισσότερο όταν κάτι το ζούμε και όχι όταν το ακούμε από έναν τρίτο (τον ψυχολόγο, τον εκπαιδευτικό, τον σύμβουλο) ή το διαβάζουμε σε κάποιο επιστημονικό βιβλίο ή περιοδικό.
Ένα άλλο μεγάλο όφελος για τον γονέα που μέσω συμβολικών πράξεων φέρει επί σκηνής την δυσκολία στη σχέση με το παιδί το, είναι ότι αναπτύσσει τη συναισθηματική του νοημοσύνη.
Τόσο το σχολείο, όσο και οι περισσότερες επαγγελματικές ενασχολήσεις, δίνουν έμφαση στην ανάπτυξη του αριστερού ημισφαιρίου που είναι υπεύθυνο για τη γλώσσα, τη λογική, την πρακτική όψη της ζωής.
Το δεξί ημισφαίριο, που είναι υπεύθυνο για την δημιουργική φαντασία, την αντίληψη του χώρου, το συναίσθημα παραμελείται.
Εντούτοις, τα παιδιά λειτουργούν και με τα δύο ημισφαίρια, γιαυτό και γράφουν και με τα δύο χέρια ως τα τρία, έχουν έντονη φαντασία και διαφορετική αντίληψη του χώρου.
Η επικοινωνία των περισσότερων ενηλίκων με τα παιδιά περιορίζεται μόνο στο μισό των δυνατοτήτων καθώς επικοινωνούν μόνο με το αριστερό τους ημισφαίριο.
Η ανάπυξη της συναισθηματικής νοημοσύνης τέλος δεν παρέχει όφελος μόνο στη σχέση με τα παιδιά μας (παρότι οι τεχνικές της μεθόδου της δραματοθεραπείας θα σχετίζονται με αυτό το θέμα), αλλά και στις σχέσεις μας με τον/την σύντροφο, τους φίλους και φυσικά με το εργασιακό περιβάλλον.
Γιατί όσο κι αν είναι υψηλή η διανοητική νοημοσύνη κάποιου, αν του λείπει η συναισθηματική, θα ακολουθεί πάντα κάποιον άλλον που διαθέτει εξίσου ανεπτυγμένα και τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου, τόσο σκέφτεται όσο και αισθάνεται.
Δείτε τα οφέλη της : Δραματοθεραπείας στα παιδιά και στους εφήβους
